BOSQUES SUBMARINOS
O reino das algas xigantes
Son as paisaxes máis emblemáticas da costa galega e o panorama dominante dende zonas de intermareal ata os 20 metros. Pero a súa importancia vai máis aló da enorme biodiversidade que xeran ao seu redor ao acochar e servir de alimento e lugar de crianza de multitude de especies. Estes bosques cumpren unha importante función de protección da costa, xa que coa súa envergadura amortiguan o impacto e a forza do mar durante os temporais. Ademais son quen de almacenar dióxido de carbono presente na atmósfera e xnerar osíxeno que logo respiraremos fóra da auga.
BOSQUES DE GRANDES ALGAS
As algas que con maior frecuencia forman estes bosques son os argazos bravos (Saccorhiza polyschides) -na foto- , pero hai máis especies que poden dar lugar a estes sorprendentes lugares, como as algas laminarias (APRENDE A DIFERENCIALAS)
A listaxe de animais que viven nestas frondosas paisaxes é case interminable, pero algúns dependen totalmente da presenza das grandes algas que os conforman. É o caso das lapas de raias azuis (Patella pellucida) que viven exclusivamente sobre elas cando son adultas, alimentándose das propias algas ou da fina película de microalgas que queda sobre estas.
Un dos peixes que non falta nestes lugares, é o lorchiño (Gobiusculus flavescens). Quizáis o peixe nadador máis pequeño que temos nas rías e que chega a formar auténticos enxames ao redor destes bosques cando os bancos nos que vive son moi multitudinarios.
Como vemos na foto, os bulbos ocos dalgunhas algas xigantes (a parte que actúa como unha raíz que as aferra ao fondo rochoso) serven de refuxio para pequenos peixes. Os lorchos cornudos (Parablennius pilicornis) e outros peixes de fondo adoitan protexerse nestes recunchos e, mesmo, realizar as postas de ovos no interior
Tamén os farros (Centrolabrus exoletus) son habituais nestes bosques. Estes pequenos peixes, duns 15cm, desenvolven unha importante labor, xa que son limpadores e a presenza dos seus bancos, a miúdo, indica a existencia dunha estación de limpeza, á que peixes de maior tamaño, como maragotas, sargos ou bogas, van ser desparasitados polos farros.
Pero quizáis o tándem máis mítico que atopamos nas algas pardas xigantes sea o formado pola estera de mar (Membranipora membranacea) -un briozoo con aspecto de rede branca que crece sobre estas algas- e as lesmas de mar que se alimentan dela, especialmente a Limacia, que vemos cómo se está a dar un festín na foto
Outra combinación que atopamos sobre as frondes destas algas é a que protagonizan as anemones comunes (Anemonia viridis), que se aferran ás algas, e os caranguexos araña (Inachus sp.) que aproveitan os tentáculos urticantes para defenderse.
Os caramuxos tamén contan nestas enormes algas cun bo lugar onde alimentarse e mantenerse fóra do alcance dalgún dos seus depredadores. Un clásico é o trompo (Calliostoma zizyphinum) un dos caracois de mar máis coloridos que viven no litoral.
Co forte mar de fondo e los temporais do outono e inverno, moitos argazos bravos chegan ás praias dando lugar a grandes arribazón. A pesar da mala fama, estas algas varadas seguen cumprindo importantes funcións: serven de alimento a numerosos animais que viven na costa e é onde moitas aves atopan comida.
APRENDE A DIFERENCIAR AS DÚAS ESPECIES DE ALGAS QUE FORMAN BOSQUES
Argazo bravo
Saccorhiza polyschides
Laminaria dourada
Laminaria ochroleuca
O argazo é a algas que forma bosques máis abondosa e pertence ás Tilopteridales.
A laminaria dourada, en cambio, pertence ao grupo das Laminariais
Adoita formar concentracións máis mestas e estensas.
As laminarias crecen máis separadas entre elas e dan lugar a bosques menos frondosos.
O estipe ou "tallo" é flexible e aplanado, coma un cinto.
O seu estipe é cilíndrico e menos flexible que nos argazos.
A parte coa que se aferra ás rochas é bulbosa, está oca e presenta numerosas espunllas por fóra. Xusto enrima, desenvólvense unhas vistosas volutas a modo de faralaes
O rizoma ou "raíz" está formado por ramificacións radiais que lle permiten a suxeición.
Cintas largas y numerosas.
Talo plano.
Faralaes.
Raíz en forma de bulbo.
Cintas anchas y menos numerosas.
Talo cilíndrico.
Raíz en rizoides.
Curva en la base de la lámina.